Nu iets meer dan een jaar mag ik mijzelf orthopedagoog noemen en werk ik binnen de GGZ. Als mensen vragen wat ik voor werk doe, blijkt dat de meesten nog nooit van een orthopedagoog hebben gehoord. Ik gebruik daarom vaak de term ‘kind- en jeugdpsycholoog’, dan hebben de meesten wel een beeld bij wat ik doe. Het verschil met mijn werk als orthopedagoog zit hem erin dat orthopedagogen breder opgeleid zijn dan psychologen: waar psychologen voornamelijk opgeleid worden vanuit het individu, kijken orthopedagogen breder en betrekken in het hulpverlenen aan kinderen ook hun omgeving (ouders/familie, school, vrienden, etc.). Als orthopedagoog kijk ik dus niet alleen naar kindkenmerken, maar ook naar zijn/haar ontwikkeling, opvoeding en omgevingsfactoren. Uiteindelijk kunnen we vaak dezelfde functies in het werkveld vervullen, maar verschillen we van elkaar door de ‘bril’ die we vanuit onze opleidingen hebben leren opzetten in hoe we naar het kind kijken. Ik vind dan ook dat je, zeker bij kinderen, de opvoeding en omgeving niet los kan zien van het kind. Daarom heb ik dan ook gekozen om de masteropleiding ‘orthopedagogiek’ te volgen in plaats van ‘kind- en jeugdpsychologie’.

Het is vandaag internationale kattendag en mensen die mij kennen weten dat ik gek ben van katten. Als ik denk aan een stressvrij leven, dan denk ik aan een kat. Alles wat ze doen valt in mijn straatje: lekker veel slapen, eten, spelen, poepen en plassen en oja, graag op je wenken bediend worden. HEERLIJK! Katten zijn meester in ontspannen en chillen en we kunnen ontzettend veel van hen leren! Want wij mensen hebben het er maar druk mee, rennen in het rond en moeten en willen van alles. We gaan gehaast door het leven, terwijl de kat naar ons kijkt: “Waar ben je mee bezig joh, mafketel? Doe ff chill”. Er moet zelfs een hele nieuwe psychologische stroming ontstaan (mindfulness, je kent het wel) om te doen en te denken als een kat. Is het dan echt zo moeilijk?